Sevdiģimiz ya da sevmediğimiz bir insanın önce sesini, sonra yüzünü, en son da kokusunu unuturuz. Zaten doğduğumuzda da güvende olduğumuzu annemizin kokusunu alarak hissetmez miyiz? Patrick Süskind romana başlarken Annesinin doğurur doğurmaz kendi kokusunu almasına fırsat vermeden balık tezgahının altına attığı çocuğunda pis kokuyla kendisini güvende hissetmesine yoruyorum Grenouille`'lun insanların arasında kendisini güvende hissetmemesini. Însanı uzun bir süre etkisi altında bırakan koku romanı aslında kendi benliğimizi sorgulatmaktanda kaçırmıyor. Kendi kokusunu bilmeyen bir insan kendi benliğini bilebilir mi?

KokuPatrick Süskind · Can Yayınları · 201822bin okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sinem