ANNEM BEN VE ÇİÇEKLERİ
ANNEM BEN VE ÇİÇEKLERİ
Aynı dili konuşurduk
Annem ben ve çiçekleri.
Olmazları oldurur,
Dertleri unutur,
Mutluluğun bir yolunu bulurduk.
Zamanla değişti herşey.
Çiçekleri saksıda kaldı öyle küskün,
Öyle çaresiz öyle üzgün.
Annem ben ve çiçekleri
Birlikte solduk...
Çocuk yüreğimde
Kimsenin görmediği biri sönmüş iki yıldız olduk.
İlk adımlarımı atıyorum hala,
Hala onun ellerini arıyorum,
Neşeyle tutunmak için hayata...
Özlemler çocuk kalır,
Çocuk kalır gülüşlerim.
Anne gibi kim sevip, beni kim anlar?
O öpmeden iyileşmez dizlerimdeki yaralar.
Anne yine,
Yorgunluklarımı tarasaydın o titrek ellerinle...
Boğazımın düğümlerini çözseydin bir bir
Öpseydin yine en acıyan yerimden.
En sevdiğin çiçeğin kurudu bak kederinden.
Şimdi,
Duyulan yalnızlığın, özlemin ayak sesleri.
Hüzün ben ve annemin çiçekleri...
Dört duvar, kaldırımlar, sokak lambaları
Silin gözlerinizi...
Ayşe Keleş
·
402 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.