Maviye hep şiir yazılmıştı..
“Mavi, maviydi gökyüzü.
Bulutlar beyaz, beyazdı.
Boşluğu ve üzüntüsü.
İçinde ne garip yazdı.”
Mavi,
Tefekkür, birkaç damla gözyaşı ve güçlü nedamet hissini düşüncelere üfleyen.
Heybemize mâziyi giydiren, ruhumuza anı işleyen..
İnşirah inşirah gönlümüze yağan...
Mavi,
Renkten öte hayat..
İlkin ilki, sonun ilki..
Evet mavi,
Yaz kadar soğuk, kış kadar sıcak..
Maviyi özel kılan neydi peki, duygulardan ibaret miydi?
Maviyi sevdiren neydi?
Sevincinde toprağa, üzüntüsünde gökyüzüne bakanın mirasıydı belki gökyüzüne bakmayı ve maviyi sevdiren bize..
Maviyi çekici kılan buydu evet,bu olmalıydı..
-M.