...yine bir haltlar karıştırıyordu.
beklenmedik olayların gölgesinde kalmış, beklentilerinin de hevesine kapılmıştı.
yakın ve uzak olan değil,
orta yollu olan her şeyi olasılık görüyor,
inancını hiçbir zaman yitirmiyordu.
ağlamalı ve asık suratlı günlerin
üstesinden gelebileceği bir yeteneği olduğunu düşünüyorum.
ama o bunun farkında mıydı?
bilmiyorum...
yolda yürürken karşılaştık.
her zaman olduğu gibi,
bir telaş içerisinde koşar adım giderken,
uzaktan salladı elini.
yüzünde o merhaba tebessümü hakim,
aklında yüz tilki dolaşıyordu belli.
nereye gidiyordu acaba?
onunla bu kadar samimi biri olarak,
merak etmem gereken şeyin bu olmadığı kanaatindeydim.
bende peşine takılıp gitsem,
görsem de rahatlasam mı acaba?
diye düşünüp dururdum her sabah.
yinede bir şeyler engel olur,
o anda unutur,
yoluma giderdim.
ertesi gün onu görene kadar pişmanlık duyar,
biraz da uykusuz kalırdım...
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.