Bir kez değil, birkaç kez başıma geldi: aşk uğruna tüm yaşamımı feda etmeye hazırdım. Bana akla yakın gelen her şeyi değiştirmeye, tek iradenin sevgilinin iradesi olan bir dünyaya dalmaya hazırdım. Böylesi bir fedakârlık ancak aşk sonucu sözkonusu olabilir... ya da, yaşam zaten yok olma aşamasında mıdır? Belki o yaşamı tüketmiştim, ama korkudan ya da inadımdan bunu kabullenemiyordum. Ya da, alışkanlık müthiş bir tutkal olduğundan tükettiğimin farkında değildim