
 Zihnim ile kalbim arasında kaldığımda muhakkak ki üçüncü bir seçenek daha olmalıydı. Çünkü o her ne idiyse ben onu seçiyordum. Bazen öyle kararlar veriyordum ki ben bile şaşırıyordum kendime. Yani mesela kalbim evet diyor, mantığım da evet diyor ama ben yine hayır diyorum. Demek ki o zaman başka bir şey daha var ikisinin de ötesinde. Korku. Korkularımıza göre yaşıyoruz ve hatta yaşamıyoruz. Korkularımıza göre seçim yapıyoruz ve hatta vazgeçiyoruz . Bu ne kadar acı verici hatta acınası bir şey. Düşünsenize seviyorsunuz, istiyorsunuz ve aklınıza da yatıyor ama korkuyorsunuz. Korkunun hayatımızda var olduğunu biliyordum ama bu kadar etkili olduğunun farkında değildim. Hayatımızda hiç korku diye bir şey olmasa nasıl olurdu acaba? Hayatımda hiç korku olmasa ben nasıl bir insan olurdum acaba? Böyle insanlar da var elbet hayatta.. Ve biz onlarla karşılaştığımız anlarda biraz da ürküyoruz. Her şeyi yapabilme potansiyeline sahip biri. Kulağa o kadar da masum gelmiyor değil mi? Belki de biz o kadar pasif yetiştirilmişiz ki yapmasını geç düşüncesi bile korkunç geliyor kulağa. Düşünüyorum da hayatımda hep özgür olmayı amaçladım, ailemden olsun toplumdan olsun…ama aslında en büyük hapishane kendi içimizmiş, en büyük zincir korkularımızmış. İnsan en çok kendi korkularından özgürleşmesi gerekiyormuş. Ve yine o muhteşem sonuca varıyorum tam burada “Açık olmak gerek hayal kırıklıklarına.”
·
154 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.