Yeryüzünde benden yalnızca tek bir tane olduğuna hiç inanmadım. Şimdiki zamandan başka zamanlarda da yaşıyor başka versiyonlarım: Kayıp zamanlarda, çok eskilerde ve birkaç yıl öncesinde de. Uzaklara doğru sesleniyorum: Orada mevsimlerden ne? Kış. Ve kar yağıyor. Bu şehirdeki en sevdiğim ve aynı zamanda da en nefret ettiğim sokaktayım. Çok sevdiğim birisini terk ediyorum. O günden sonra durmadan aynı günü düşünüyorum ve her şey başka türlü olabilir miydi, diye. Geçmiş zaman böyledir: Hiç yaşlanmaz. Katıdır. Akmaz ve kıpırdamaz. Orada mevsim hep aynıdır. İnsanlar aynıdır. Her şey bırakıldığı gibidir. Ve durmadan aklımıza gelir. Çünkü orada soluk alan, yaşayan, onu unutmamamız için sürekli bize kendisini hatırlatan eski kendimiz yaşar. Ve geride bıraktıklarımız.
Sayfa 22
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.