Yaramaz kızım Hürrem kaybolalı iki hafta oldu.
Onu görmeden önce bir başka yavru kediyi, belki annesiyle birliktedir diye düşünerek bulunduğu yerde bırakmış fakat ertesi gün öldüğünü görmüştüm. Hürrem de iki haftalıktı tahminim. Ayak altında dolanırdı o küçücük haliyle. Aynı şeyi tekrar yaşamak istemedim ve onu sahiplendim.
İlk günler zordu. Arkadaşım Silvia, daha önce kedi baktığı için tecrübeliydi. Bana da yardımcı oldu ve kediye adeta annelik yaptı. Kısa bir süre sonra ayrılmasına rağmen Hürrem'in gelişimini uzaktan hep takip etti.
Evcil hayvan bakmanın en güzel taraflarından biri, her birinin farklı karakterde oluşunu gözlemleyebilmek. Hürrem; çok iştahlı ve enerjikti. Hiç ağır hareket etmezdi. Açık kapı pencere görünce hemen içeri dalardı, en kötü huyu da buydu. Yakın arkadaşı İbo hariç diğer kedilere karşı ürkekti. Çömelip onu çağırdığımda hemen koşarak gelirdi. Ben de bahçede onu gördüğümde sarılmadan geçmezdim. Sevinçli olduğunda çıkardığı ses (kısa bir mırıldanma), bana çok tatlı gelirdi. Yuvarlak bir suratı, nispeten küçük kulakları vardı. Miyavlarken ağzı titrerdi.
Bağ kurmak güzel bir şey ama bir daha ne zaman buna cesaret ederim bilemiyorum.
Belki de kendine başka bir yuva bulmuşsundur Hürrem Sultan, umarım öyledir.
***
Bu iletiyi paylaştıktan saatler sonra oğlum İbo kazada öldü. Uzun süren bir hastalığın ardından ne de güzel toparlamıştı. Sağlıklı, saf, sakin, uslu bir hayvandı. İnatçıydı da.
Hürrem'den bir ay sonra çıkagelmişti NaturMed'e. İlk gün kavga etmişlerdi ama sonra çok sevmişlerdi birbirlerini. Beşik kertmesi oldular diyordum.
Keşke böyle olmasaydı. Okşadığım, varlığından mutlu olduğum yavrularım şimdi nerede? Sizin için en iyisini yapamadığım, bu kötü sona engel olamadığım için çok üzgünüm. Tesellim, o kısacık ömrünüz boyunca sevgi dolu ve karnı tok yaşamış olmanız, benim ve çevremin hayatlarına dokunmuş olmanız, hep hatırlanacak olmanız.
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.