“Aile bir insanın kendisini güvende hissetmesi gereken bir kurumdur. Yalnız değilsinizdir, arkanızda hep bir kuvvet vardır. Böyle görmüşüzdür, böyle öğrenmişizdir. Ama ben bir gün pek şiddetli bir biçimde bunların birer kurgu olduğunu, kendinizin aslında yapayalnız olduğunu fark ettim. Aile ile evlat arasında ilişkiler bile hiçbir zaman karşılıksız değil. Kapitalizmin düzeni bu ilişkilerde de işliyor: Verdiğiniz kadar alırsınız. Ayrıca aile baskın bir kurum. Her kurumun içinde olduğu gibi aile içinde de hiyerarşiler var. Baba-anne evlatlarına karşı büyük suç işliyorlar. Halbuki bir çocuğun hayatı, anne babasının ona verdikleri kadardır. Anne baba çocuklarına bir hayat verir ve çocuklar da o hayatın mahkûmu haline gelirler. Tabii bu sadece benim bireysel trajedimi yansıtmıyor. Aynı zamanda dünyadaki büyük yalnızlığı anlatıyor. En sevdiklerinin bile sana sırt çevirebileceğini söylüyor. Anne de baba da bir kurgu. Gerçekte yoklar. Gerçekte herkes kimsesiz. Bütün herkes bir varsayım olarak var.”
Sayfa 101Kitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.