Seneler sonra içinde çok sevdiğim bir dizeyi aradım. Lakin bulamadım. Sonra tesadüf bu ya, meltem gürle 'nin denemelerinde başka bir kitabından başka bir dizeyle yine karşıma çıktı Neruda. "ne uzundur unutuş, ah ne kısadır sevda". İçimdeki çığ üzerime döküldü, dondum kaldım. Meltem Gürle'nin anısının sıcağına sokulabilmesini çok kıskandım. Ben ise bir zamanlar besmelesini çektiğim o dizeyi uçurmuştum çoktan. Oysa insan bazen, bir zamanlar yaşadığına(yaşamış olduğu şeye) dair bir tanık ister. Tanıdık bekler. Yaşananları işte böyle yağmalıyor zaman, adına da yaşanmışlık deniyor sonra bu katliamın. Yaşadığıyla taşıdığı hiç aynı olmuyor insanın. Unuttuğu hiç.. İçimin almadığı şu sadece, uçtu gitti diye bu "Şili" de hiç "ardıç" yaşamamış mı oluyor?

Kuşlar SanatıPablo Neruda · Can Yayınları · 2018559 okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.