layık olamadım sana,
güçlü olamadım:affet..
hep yaparım sandım; her zaman başarırım senden aldığım güçle
ama yapamıyorum artık, olmuyor, başaramıyorum
başından başladığım hiç birşeyin sonu gelmiyor artık..
yaşıyorum ama ne şekilde, ben de bilmiyorum.amacım yok ki ona ulaşmak için araçlarım olsun..
evime kar yağıyor, sen varken hiç böyle şeyler olmazdı..
seni suçladım asırlar boyunca; her şeyin sorumlusunun sen olduğunu düşündüm hep;
yalnızım, her zamanki gibi.
çok zaman oldu birilerine ihtiyaç duymayalı ama artık eskisi gibi olamıyorum;
kaybetmemek için kimseyi bir şans daha verirdim herkese. artık saymıyorum insanlara verdiğim şans sayısını..ama her şeye rağmen, yitiriyorum teker teker..
dümdüz hayatlara çok imreniyorum bazen. birileri ailece çıktıkları tatillerden bahsederken ağlamamayı öğrenemedim.
gerçek şu ki; senin dünyana sığamadık biz; ne annem, ne ablam, ne ben..sen hep kendi içinde yaşadın. belki bunca zaman senin gibi olmaya çalıştım: yalnız ama güçlü. kimseye her şeyimi anlatmadım. kimse tam olarak anlayamadı beni. belki bu yüzden çok yüzeyselleştirdim diyalog sınırlarımı. kimseye senden bahsedemiyorum artık. o kadar özelsin ki beynimin içinde; birileriyle paylaşırsam bi şeylerin değişeceğinden korkuyorum belki de…
kaybediyorum baba yok ediyorum, bitiriyorum arada kendim de bitiyorum, her gün biraz daha eriyorum, kimse farketmiyor…
hep gülmeyi öğrenmiştim senden koşullar ne olursa olsun. artık her gün yolunda gitmeyen şeylerin sinir bozukluğuyla ağlıyorum..
biriktirmeyi değil, harcamayı öğrenmiştim senden, kendi benliğimi bozduruyorum artık harcayacak bir şeyim kalmadığı için..
izinden gitmek adına kötü huylarını mı örnek alıyorum; bilmiyorum. ama senin kadar dayanıklı değilim, daha şimdiden midem iflasın eşiğinde…
bir mucize mi bekliyorum? saçma! inanmıyorum ki böyle şeylere. ben yoktan var etmeye alışkınım yıllardır zaten.
ellerim üşüyor, burnum üşüyor, ısınamıyorum hiç bir şekilde.kimseyle paylaşmak istemiyorum artık hiçbir şeyimi..
birileri gelecekten bahsediyor,gelecek? alışkın olmadığım bir zaman kavramı. ama öldürmeyi düşünmüyorum hiçbir zaman kendimi; ecelimle ölücem diye umuyorum çünkü; bu kadar da güçsüz olamam.
çok yoruldum başkalarının hayata gözlerini yeni açtığı bu yaşta. çok yaşlandım, tükendim. mücadeleye değer bi şey kalmadı hayatımda.
daha öğrenecek ne var ki? tükettim hepsini.
rahat mıyım? hayır!
daha ne kadar açıklayabilirim ki?
boşluğunu doldurmaya çalıştığım herkes;senin yerine koyabilirim dediğim herkes, ruhumda daha büyük bir delik açtı.
banaysa bütün bunların ardından, yalnızca ağlamakla dolu,
anlamsız bir hayat kaldı senden en büyük miras..
bir de hiç bi zaman ısınmayan bir ev,
içi çamurlu toprakla dolu bir mezar,
bugünümü yaşamaya çalışmak kaldı..
ben bu asık suratlı aydınlara hiç benzemiyorum, onlara karşıyım ve senin içtenliğinden yanayım.bazı kitaplar yüzünden kafam biraz karışmışsa da bugün bile senin içtenliğini taşıdığımı ümit ediyorum.
gene de sonunda sana bütünüyle benzemekten korkuyorum baba: yani ben de sonunda senin gibi ölecek miyim?”
·
87 görüntüleme
işte bu iyidi
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.