Hayatın kısa ya da uzun olması değil anlamlı yaşanmasına, otomatik pilotta giderek yaşanan bir ömürden, yaparken zamanın nasıl aktığını unuttuğunuz, bizi çok mutlu eden olağanüstu fakat küçük, gündelik şeyler, nüanslar, kişiler, olaylar, uğraşlar ile geçen anların toplami diyorlar hayata bazıları. Ben benimsediğim bu düşünceyi, katıldığım bir felsefe oturumunda ifade etmeye çalışmıştım, fakat anlaşılmamis, sanki anlatmaya çalışırken yaptığım benzetme ve örneklerin kendi yasantimdan hareketle öznel olduğu nedeniyle karşı çıkılarak cürütülmeye çalışılmıştı..Ben bu anlara örnek olarak "çocuğunuzun size ilk anne dediği an", "aşık olduğunuzu anladığınız an" "yağmur altında ıslanmanin tadını çıkardığınız an" gibi örnek verdigimde; "ben anne değilim dolayısıyla bir çocuğun bana anne demesinin hissini bilemem, hiç aşık olmadım, yağmuru da sevmem" demisti. Yani yasantisal örnek veriyor, sorgulama bilmiyorsun gibi. Belki de bilmiyorumdur. Evet hem bilmiyorum hem de ifade edemiyorum çoğu zaman. Ama ben bu düşünceye çok yakınım. Böyle olduğunu düşünüyor, okuyor, gozlemliyor, izliyorum, hissediyorum... Bu kitabı bunların üzerinden okuyor ve yine aynı görüşü destekliyorum: Hayat nefesimizi kesen zamanı unutturan mutlu ya da mutsuz olduğumuz anların toplamıdır. Zaman bu baglamda görecelidir. Insanalrin ölmeden önceki son zamanlarda "göz açıp kapayıncaya kadar geçti" diye ifade etmelerinin nedeni de sanırım, bu anlari çogaltamayip hayatlarını rölantide tüketiyor olmalarından kaynaklanıyor. Keşke gençler bilse, yaşlılar yapabilse...

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202245,1bin okunma

·

14 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tülay G.P.