cok tuhaf hisler icerisinde bitirdim kitabi. rafta bir uyenin kitap hakkinda hicbir kategoriye uymadigi yorumunu okudum ve kesinlikle katiliyorum. bu yuzden hangi duyguyla kitabin son sayfasini okudugumu da kestiremedim. kitabi uzun uzun yorumlamak istiyorum fakat nasil baslayacagimi, nasil toparlayacagimi bilemiyorum. kitap ustunuzde boyle bir etki birakiyor, inanilmaz. oncelikle yazarimiz japon asilli bir ingiliz. ben japon edebiyati olur diye dusunmustum fakat ingiliz romani ortaya koymus. ve cok da basarili buldum. oncelikle klonlanarak dunyaya gelen bircok “ögrenci” nasıl sorgulamaz? nicin aralarinda bile konusmaktan cekindikleri, konusunu dahi agızlarına almadıgı bir hayattan bu kadar korkarken hicbir sey yapmaz? kitap boyu halisham’da arkadaslıklar bana toxic geldi. bir o kadar iyiyken bir o kadar kotuyduler. disari hayatina dair olan butun eksiklikleri onlari ogrenci, arkadas, aile degil; ruhlarinin varliğini ispat etmek adina acilan bircok galeri, klondan ote olduklarini belli eden sanatlari ve dusunceleri bizden daha insancil olmasina ragmen onlari birer koyun yapti. disaridan bihaber, yalnizca kitaplar araciligiyla eristikleri dunyaya dair olan hayalleri ve ote yanda ise hepsinin bildigi gerceklerin arasinda sıkısıp kalmış kucuk cocuklar. bu distopyanin en derinlerine kadar dusundum hep okurken ve hep çok uzgundum. koyunlardi dememin sebebi hayalleri ve endişelerine ragmen onlar icin normaldi butun bunlar. hicbi sekilde aksi olmadı, hayatta var olduklarından beri onların gercekleriydi. onlar icin garip degildi, bizim icin oyleydi. ebeveyn, ogretmen, aile yoktu. yalnizca ogrencilerdi ve o kilifa uymak icin kendilerince ellerinden geleni yaptilar, yillar sonra bile. klonllandilar, bir amaca hizmet icin bu dunyadalar fakat neden onca sanatla buyuduler? aynı soruyu tommy gibi ben de pek cok yerde sordum. surekli urperiyordum. madam ve bayan emily’nin tamamen kendi vicdanlarına gore hareket etmis oldugunu gorduk. cok yanlisti. onlara ‘her seyi’ vermekle aslinda ellerinden her seyi almis olduklarını hicbi zaman fark etmediler, tommy ve kath ziyaret ettiklerinde bile. kitap boyunca zihnimde surekli ‘in my room’ ve ‘lost her to wolves’ caldi. bu iki sarkinin vibeı ile kitabin verdigi vibe ayni geldi zihnimde. ve kitaba da ismini veren never let me go sarkisi… birkac bolumde acip dinledim okurken, yine kizarken buldum ama kendimi. oylesine, hiclige(!) ruth benim yalnızca nefretimsin. biri ancak bu kadar toxic olabilir. her seyi mahvetti -sanki daha mahvedilecek bir sey varmis gibi. tommy, ruth ve kath uclusu asla bir araya gelmemeliydi. ya da bu arkadaslıkta, sevgililikte tum fedakarliklar oylece kath’in ustune yikilmamaliydi. benim minik coregim kath… kitap genel olarak dumduz ilerledi, ogrencilik hayati ve ogrencilikten sonraki hayati olarak bende ikiye ayrilmis olsa da kitap uc kisma ayrilmisti. gercekten cok sevdim. fakat cok ilginc bi kitap, birisi bana konusunun ilerleyisi nasil diye sordugunda bile cevap veremedim upuzun anlatmam gerekiyordu. ve normalde distopyalar cok olayli, cok aitlik arayisi icerisinde olurken bu kitapta bircok duyguyu yasayan öğrenciler vardi. ya bilmiyorum nasil yorumlayacagim konusunda da emin degilim ama gercekten bambaska bi etki yaratti, cok sey dusundurdu ama bana kesinlikle. son olarak, yazarin dilini begendim, sade ve anlasilirdi. kitap basindan beri flashbacklerle ilerledigi icin neler olacagini madam ve bayan emily haricinde tahmin etmistim. fakat yine de kendini okuttu -yer yer insani duraksatsa bile. benim icin çok farkli bir yeri olacak bu distopyanin, hatta bir serinin baslangici olup klonlarin kaderlerini degistirme cabalarini okusaydim desem inanılmaz banal ve klise mi olurum? sadece israrla mutlu son istedim oysaki bu kitapta. :’) 2024/ 22.kitap

Beni Asla BırakmaKazuo Ishiguro · Yapı Kredi Yayınları · 20217,6bin okunma

·

40 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.