Yaradır kanar, dağlanır gün olur kabuk bağlar geçer gider bi bakmışsın biter ,belki izi kalır ama dokunsan acımaz artık. Bazı anlar bazı anılar vardır derin bir yaradır içeride, tazeciktir. Aylar geçer yıllar geçer çocukluğun geçer, anneliğin geçer, geçer ha geçer ama sızısı geçmez. "Ah" olur oturur baş köşeye. Umulmadık bir an da çıkar gelir hesap sorar ya hani. İşte öylesi bir ruh hali bıraktı her bir öykü can evimde. Gam yüklü satırlarda gezinirken geçmişin kokusunu ciğerlerime çekip boğum boğum düğümlendi keder yüreğimin başucunda. Hani dedim niye gülmedi yüzümüz bi kerende. Rüyalar kadar hayatın gerçekliği vurdu yüzüme. Olsundu varsayayım ki çocukluğumun sokaklarında bir düş gördüm. Mavi uçurtmamı o heyecanla yükseltirken pamuk şekerini andıran bulutlara , taşa takılıp düştüm de gözümden iki damla yaş süzüldü. Uçurtmanın ipi kopmuş varsın armağanım olsun gökyüzüne. Yere düşen bedenime aldırmaksızın üstümü başımı çırptım, hayallerim dağıldı tozlarla birlikte. Ama ben dışıma ağlayamadım ki zaten hiç. Fırtınaları mı önce içime hapsettim, büyüdükçe ayağımda ezdim , sonra baktım ki kibir oldu yükseltti insanların tepesine. Yok böyle de olmaz dedim atladım aşağı. İnsandım. Yenildim, kaybettim ama pes etmedim inadına... Okuyun, okutturun... Hulasa çok beğendim eseri ,kalemine gönlüne sağlık, siz yazın biz okuyup yaşayalım. Teşekkürler