Keşke insan her gün kendisine şunları söylese:" dedim "arkadaşların için tek yapabileceğin, onların mutluluklarını bozmamak, mutluluklarını paylaşarak artırmak. Ruhları endişe verici bir tutkunun altında ezilip kederle mahvolurken onları biraz olsun avutabiliyor muyum?