Avuçlarımızı salladıkça dökülen,
acının önünde diz çöküyor ayrılık.
Görüntüleri yavaş yavaş siliniyor arkada kalanların…
Bütün yolculuklar birbirine benziyor;
birbirine değiyor yaralarımız.
Toprağın ilmiyle kendine sarılan çiçekler gibiyiz.
Rengini kederden alan, boynunu kedere büken.
Dursak da dinmiyor, bileti sonsuz kere kesilmiş yolculuklarımız…
*Cahit Zarifoğlu
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.