Soluyor zaman, duvarlar yıkılmaya yüz tutuyor, tükenmişlik tükeniyor zaman zaman.
Duygular uzuvlarını kaybediyor, yavaş yavaş aklar düşüyor alınlarına .
Bir ayağı madde aleminde bir ayağı mana aleminde olan fıtrat duygusu yıkılmak üzere.
Yavaş yavaş çürüyor tüm açılmaz kapılar.
Çürüyor amma çiçekler otlar yeşeriyor, kabuklar kırılıyor gübre olup can veriyor.
Sıvası dökülüyor duyguların , yavaş yavaş soluyor zaman.
Dökülüyor kırıntı kırıntı toprağa.
Ağırlık halsizlik var duvarlarında tüm ruh bulucuların.
Kabuk değiştirmeye hazır duygular ,otlar tüm yaşama sevinciyle fotosentez yaparken.
Umut gülümsüyor kapılar ardından ,bir delik bir boşluk bulup çıkıyor dört duvar arasından.
Gün solarken ağır ağır sessizlik yavaş yavaş siliyor buğulu düşünceleri.
Uyanıp yüzünü yıkamak istiyor keyifler...