İnsanlar acayip yaratıklar. Bir şeyi bir defa nasıl bellerlerse
sonuna kadar öyle gidiyorlar. Artık hiçbir şey onların gözünü açmıyor. Beni bir kere fena
tanıdılar. En büyük hakikati söylediğim zaman da inanmıyorlar. Siz de gerek bütün
maziniz ve bilhassa başınızdan geçen mahkemedeki sözleriniz dolayısıyla doğru bir insan
olarak tanındınız. Artık günün birinde bir yalan söyleseniz bile kimse buna ihtimal vermez.
Hatta yalanınız ispat olunsa da yine inanmazlar. Yanlışlık derler. İşin içinde iş var derler.Fakat Selim Pusat yalan söyledi demezler. İnsanların sık sık "Gözümle görsem inanmam!" dediklerine dikkat etmişsinizdir. Bu ne demektir? İnsan gözüyle gördüğüne de inanmayacaksa görmenin mânâsı kalır mı? Bu, doğrudan doğruya ilk inanca sadık
kalmanın neticesidir. Yani insanlar bir nevi hastadır.