Annemle babamın, hayatın da, kendilerinin de değiştiklerini farketmeden, ikazlara kulak asmadan sürdükleri ömüre bakarak üzülür ve kendi kendime: "Bâri ilerde kendilerini düşünecek bir evlatları olsaydı ....." derim. Rıdvan'la Jâle, körebe oynar gibi gözleri bağlı olarak nöbet değiştire değiştire ortada dolaşan anamla babamın bir türlü yakalayamadıkları iki kurnaz oyuncu idiler. Ne kadar peşlerinden koşulsa, bir türlü ele avuca gelmiyorlardı. Ben bu oyunu, dayandığım köşemden seyrediyordum. Fakat onlar tenezzül edip beni içlerine çağırmıyor, almıyor ve çağırmaya-cak, almayacaklardı da. Eğer o halkanın içinde olsaydım, çoktan kendimi yakalatmış, anamla babamı, gözleri bağlı koşmaktan kurtarmıştım. Âşikâr ki onlar, bütün ömürlerince körebe olmaktan kurtulamayacaklardı
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.