Aynı Yürek Lekesi
Babam gelirdi ve akşam olurdu.
Bahçedeki akasya ağacı günboyu biriktirdiği kuşları birer hayal topu olarak uzatırdı yatağımıza.
Siyah-beyaz bir fotoğraf gibi gelirdi babam.
Kamyonlar hep geceleri, hep uzaklara giderdi.
Ben o zamanlar bütün babaları susar sanırdım.
Yalnızca gaz lambasıyla konuşan bir diş gıcırtısıydı babam.
Babamdan yapılmış bir korkuydu dünya.
Ben o zamanlar yalnızlığı gece sanırdım.
Babam en çok kışa yakışırdı.
Ey penceresi dışarıya açık, içeriye kapalı evler... Babam neden yalnızca içine güzeldi.
Şimdi beş ayrı evde aynı yürek lekesi süt kokularına yayılıp duruyor.
Babam on altı yıldır ölüme saçmalığını anlatıyor...
~Şükrü Erbaş
·
157 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.