Bu kitabı okurken bazı sahneler zihnimde canlandı ve canım yandı. Nefesimi tuttuğum satırlar o kadar çoktu ki şu incelemeyi yaparken bile aklımdalar. Kitap yazarımızın yani inancından dolayı mahkum edilmiş bir doktorun başından geçenleri anlatıyor. İçinde bir çok kaybolmuş kimliklerle beraber. Aslında kitap bir otobiyografi fakat bence daha çok fazlası. Bir ögretmen. Anılarla öğretmeyi seçmiş umutlu olmayı. çünkü Yaşamayı seviyordu. Umudu ve sevgisi sayesinde yaşayabildiği ve yeniden başlayabildiğini bizlerle paylaşmış yazar bey. Kitabın başından sonuna kadar umudu var. Öyle ki bazı anılarını okurken nasıl umutlu kalmayı başarabildiğini kavrayamadım. Aynı anıyı yaşıyor olsaydım onun kadar umutlu kalabilir miydim hiç bilmiyorum. Kitabın başında bilimsel çalışmasını tanımadığı birine emanet etmeye çalışması... o anısını okurken gözlerimi kapadım. Bilerek mi bir sebep olusturmak istiyordu yoksa durumun vahametini anlamamış mıydı o an? Bence umut etmek için sebep oluşturuyordu. Acıdır bazen bizde en kötü yaşantılarımızda bir umuda tutunmak isteriz. O adam o çalışmayı almış olsaydı içinde çok şey değişeceğinden eminim. Zorla ailenden evinden işinden edilmiş birinin nasıl her şeyin düzeleceğine dair inancını yitirmediğine dair düşünmeye itiyor Kitap. insanların sınırlarını aştığınızda içinde umudu yoksa kaybolduğunu varsa her şeye rağmen nasıl yaşadığını anlatıyor sonra. Acıyı yaşamış bir insan hayata kazandırılamazsa ne olur onu da anlatıyor. Ya acıyı yaşamış bir toplum dünyaya kazandırılmamışsa. Bu başarısızlığın bedelini insanlık ödüyor.

İnsanın Anlam ArayışıViktor E. Frankl · Edesos Yayınevi · 199125 okunma

·

111 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

S.K