Sonuçta anlam söylemeye çalışmak; ya da daha doğrusu başka bir biçimde söylenebilen şeydir. İmgenin anlamı ise, bunun tersine, imgenin kendisidir: Öbür sözcüklerle söylenemez. İmge kendi kendisini açıklar. Söylemeye çalıştığı şeyi kendisinin dışında hiç bir şey söylemez. Anlam ve imge aynı şeydir. Bir şiirin kendi imgelerinden başka hiçbir anlamı yoktur. Bir sandalye gördüğümüzde, hiçbir sözcüğe başvurmadan anlamını derhal kavrarız: Gidip o sandalyeye otururuz. Şiirde de aynı şey olur: Şiirin imgeleri, dūzyazıda olduğunun tersine, bizi başka bir yere götürmez somut gerçeklikle burun buruna getirir. Quevedo sevgilisinin dudaklarını anlatırken, "buzdan ezgiler mırıldanıyor alaycı bir bükülüşle" der, ama aşağılamanın, kibirin buz beyazlığını anlatmaz bize. Kanıtlamaya başvurmadan bir gerçekliğin önüne çıkartır bizi: Dişleri, sözcükleri, ayrı olmanın gerçekliğini ansızın ve hepsini birlikte görürüz. Goya bize savaşın dehşetini anlatmaz: Savaşın imgelerini getirir önümüze. Göndermeler, açıklamalar, özetlemeler gereksizdir. Şairin söylemeye çalıştığı şey o diyor ki değildir. Cümleler ve ifadeler birer yol, imge ise kendi kendisine dayanan anlamın ta kendisidir. Anlam imgenin içinde başlar ve imgenin içinde biter. Şiirin anlamı şiirin kendisidir. İmgeler herhangi bir açıklamaya veya yoruma indirgenemezler.
Sayfa 122Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.