Evveller evveli bir yabancı görmüştüm rüyamda.
Israrla her gece rüyama girerdi bir ara.
Bir gece uykumda ıssız bir çölün ortasındaydım. Sağa döndüm yalnızım, sola döndüm yalnızım. Bağırıyorum şaka yollu; ne duyan oluyor beni, ne gören. Ailemi görüyorum, koşuyorum. Bir gece önceki yabancı taş koyuyor yoluma...
Dönüyorum arkamı; eşi dostu görüyorum. Bir bakıyorum aşağıya yine aynı yabancı, pranga olmuş ayaklarıma... Derken son çare bir yabancıya daha denk geliyorum. Kızıl saçlı, yeşil gözlü, yorgun düşmüş bir yabancı... Var gücümle ona koşuyorum. Bir engel çıkmıyor bu sefer yoluma. Varana kadar koşuyorum. Tam vardım derken;
Tak! Bir şeye çarpıyorum. Yansımama. Kendimi tanımayacak kadar değişmişim. Fark edince yıkılıyorum. Bu gerçek tokat oluyor çarpıyor yüzüme. Peşin sıra uyanıyorum bu süregelen kabustan. Tövbeler çekiyorum, şükürler ediyorum, vardığım her secdeyi gözyaşımla yıkıyorum..
O gün bugündür uyumaktan kaçıyorum. Uyandığımdan beridir böyle şeyler anlatıyorum eşe dosta, koluya komşuya...
Aslına bakarsanız ne çok şey anlatıyorum bu satırlarda.
Tabi anlayana...
·
62 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.