Ertesi gün işyerime hasta olduğumu söyleyerek gitmedim. Bu yalan değildi. Ruhum hastaydı ve iyileşmem gerekiyordu. Fiziken yolculuğa çıkmadan önce, bu yolu kendi içimde başlatacak ve hazır hissettiğimde neresi olursa olsun, kendimle olan yürüyüşümün ilk adımını atacaktım. Gideceğim yerin artık hiçbir önemi yoktu.
Poşetleri alıp İstanbul’un en yoksul mahallerine attım kendimi. Etrafta olan gençlere, henüz yepyeni olan kıyafetlerimi, ayakkabılarımı ve okuduğum kitapların hepsini verdim. Ertesi gün işyerime döndüm. Bu kurumsal ofiste dolduracağım iki aylık ihbar sürem boyunca biraz daha birikim yapmaktı hedefim. Bu sürede kafelere ve restaurantlara gidip hem paramı hem de vaktimi öldürmedim. Kendimi her şeyden, herkesten soyutladım. Evimde sürekli kitaplar okuyor, tek başıma doğa yürüyüşleri yapıyor ve sağlıklı beslenmeye çalışıyordum. Bana ilham verecek filmler izliyor, içimi asla daraltmayan müzikler dinliyordum. Spor salonunu bırakıp kendi başıma koşulara, yürüyüşlere çıktım, meditasyon yapmaya başladım. İşyerindeki son günümden sonra ise ruhumu daraltan pek bir şey kalmamıştı geriye. Bu sayede pozitif kalabilmenin enerjisiyle yüksek benliğimle daha sık konuşabiliyor, kendim için daha sağlam adımlar atıyordum.
Sayfa 17Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.