Bencilliğin had safhada olduğu dünyada, yalan dolanla işlerini görüp ardından bir paçavra gibi onları bir kenara atan insanları düşündü; sahte yüzleri, timsah gözyaşlarını; doğruya yanlış diyeni, yanlışı kabullenmeyeni; doğru bildiği yolda onun yanlış olduğunu bilse de ölümüne yürüyeni, yanlış yolda olduğunu bileni, bilip de başkasını yanına çekeni; gülerken ağlayanı, ağlarken mutluluk gözyaşı dökeni; zamanını çalanı, çalıp da hiç edeni; güven vermeyeni, işte bu sebepten başkalarına da güvenmeyeni; şüpheyi, şüphe içinde yaşayanı ve buna mecbur kılanı. Şüpheydi, sinsi bir yılan gibi ona doğru sessizce yaklaşarak fark ettirmeden zehirleyen.
Sayfa 59 - Düş Kurguları YayıncılıkKitabı okudu
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.