Çanakkale Şehidine Ağlanmaz
Çanakkale şehidine ağlamak, insanlar arasında ayıp sayılırdı. Bir şekilde yakınının şehit haberini alanlar, insanların içinde ağlamaz, tarlaya, bahçeye, ormana gider, doya doya gözyaşı döker, sonra gözyaşlarını silerek, başları dik bir şekilde evlerine, köylerine dönerlerdi.
Evladının, ciğerparesinin şehadet haberini alan bir anne, her ne kadar bu durumun farkında olsa da, kendisini tutamaz. Bir türlü gözyaşlarını dindiremez. Her gün sabahtan komşu kadınlar kendisine gelir, teskin ve teselli etmeye çalışırlar. Ancak bir türlü şehit anasının gözyaşlarını dindiremezler.
Bu durum birkaç gün böyle devam eder. Bir sabah yine komşularının derdini paylaşmak ve ona destek olmak gayesiyle şehit evine gelen kadınlar, daha dün akşam gözyaşlarıyla bıraktıkları şehit annesinin, kendilerini güler yüzle ve gayet neşeli bir şekilde karşıladığını görünce, hayretle sorarlar:
"Komşu, daha düne kadar seni teselli için o kadar uğraştık, dil döktük ama nafile, yine de seni teskin edememiştir. Şimdi sana ne oldu ki bu denli keyifli ve neşelisin? Bu halin sırrı nedir?"
"Komşular! Haklısınız. Cenab-ı Hakk'ın takdiri böyleymiş. Biricik evladımı bu vatan için şehit vererek, ben de bir şehit anası oldum. Bunun iftiharını yaşamam icap ederken, evladımın kundaktan bu yana olan halleri hep gözümün önüne gelir, dayanamaz gözyaşı dökerdim. Ancak şehidimi dün gece rüyamda gördüm. Yüzü ay gibi parlıyordu. Yanıma geldi, ellerime sarıldı. Bana dedi ki:
"Ana! Biz burada diğer şehitlerimizle beraber, Peygamber Efendimiz ile (S.A.V) beraberiz. Her gün Peygamber Efendimiz bize sırayla vazife veriyor. Her şehit, Efendimiz'den aldığı vazifeyi yerine getirmek için oradan ayrılıyor. Sıra bana geldiğinde her seferinde "Sen dur. Senin annen çok ağlıyor." deyip, bana vazife vermiyor.
Ne olur ağlama ana! Ne olur ağlama! Bak ben burada, Efendimizin huzurundayım. Onunla beraberim. Ne olur ağlama ki bana da bir vazife versin."
"İşte ben evladımı bu vaziyette gördüm. Bundan daha güzel bir şey var mıdır bir ana için? Yaptığım hatayı anladım ve gözyaşlarımı sildim. Gayri ben de bir şehit anasıyım. Hem bu vatana kurban, hem de Peygamber Efendimizin yanına bir evlat vermişim. Benden daha bahtiyarı var mıdır ki şu dünyada? Bu hale hiç ağlanır mı?" der.
Sayfa 224
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.