¶¶
Yalnız şiirin yatıştırabildiği asi çocuklardık
sevda yolunda şiire şirk koşmadık hiç
en anlamsız anların toplamında
şiirin matematiğinde bulduk kendimizi.
Şirin arka sokaklarındaki
duvarların kazıntısıydı
duygularımız.
En anarşist damarlarla sevdik yenilgilerimizi!
Duygusal boşluğumuzun uzun gecelerinde
semaverimizi demleyen acıları
şiirle sevdik!
Öfkemizin çılgınca şaha kalktığı,
gökyüzünün gözümüze bakamadığı,
köpürtülü saatlerde
yalnız şiirin dokunabildiği
masum çocuklardık!
¶¶