"Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve kanamaya başlıyor yeniden oluk oluk.. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıyor. Oyüzden değil mi içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta gergin ve tedirgin dolanmalarımız? -Anlatsam mı, anlatmasam mı?- Kararsızlığımız. - Bu sevgi beni acıtır mı? - Kuşkularımız.. Her zaman seni üzecek birileri olacaktır. Tek yapmamız gereken; sevginin bize vaadettiklerine güvenmeyi sürdürmek, ama kime ikinci defa güveneceğimizi de iyi seçmek." O kadar zor bir kitaptı ki sanki “yüzyıldır” okuyorum :( Aynı zamanda da çok mükemmel ve kaliteli bi kitap ama gerçekten çok fazla çaba istiyor. Belki de ben yoğun olduğum bir dönemde, çok fazla vakit yaratamadığım bir dönemde okuduğum için bu kadar sıkıldım ve zorlandım. Kitabın içerisinde bir “akışta” olamadım, hoş bu durumu muhtevası dolayısıyla bu kitabın kendisinde yaşıyor olmam da ironik. Keşke karakterlerin kendilerine has isimleri olsaydı, gerçi bunun kasten bu şekilde yapıldığını düşünüyorum (Bir aile soyunu anlatıyor, bize bunun üzerinden bir şeyler sorgulatıyor fakat bütün karakterler birbirinin aynı isminde. Yani şu sülaleyi.. artık oldum :d Kitabın başında da bir soyağacı eklemişler -asla geri dönüp anlamaya da çalışmadım :d- dark dizisi gibi.) Neyse işte karmaşıklığı yaratan bu durumu keyifle eleştirmeyi çok isterdim :d ama bunun kitabın ruhunu daha iyi anlatabilmek adına kasıtlı yapıldığını düşünüyorum. Fantastik ögelere yer vererek de “gerçekliği” bu şekilde aktarma durumunun da kasıtlı yapıldığını düşünüyorum (Gabriel Marquez tmm knk Nobel’i hak ettin :d) İnsan yaşamlarını, sistemi, coğrafyayı, olguları ve duyguları güzel yansıtmış yansıtmasına da biçemi zordu, beni de bu yüzden sarmadı açıkçası. Belki bir sonraki okuyuşumda -yaşanmayacak :d- bayılırım. Çünkü çok fena daha farklı bir benliğimle bir daha okumam gerekiyormuş gibi hissettirtiyor. Ursula ablam bi ölmedin gitti gerçekten :d ama beni en çok etkileyen, içine çeken karakter sendin. Neden diye sorma: değişime en çok direnen ama değişimin de en çok içinde olan annemm nenemm Her ne olursa olsun hayat devam ediyor, majör aktörler değişiyor ve herkes unutulmaya mahkum. Anladık knk “Soyun atası ağaca bağlanır, sonuncusunu da karıncalar yer” ve çok şüko bu kitap da burda biter.

Yüzyıllık YalnızlıkGabriel Garcia Marquez · Can Yayınları · 202036,2bin okunma

·

34 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.