Bu dünyayı terk etmeden evvel, insanların gözleri devrilir. Bakışları yavaşça, başka tarafa döner. Öyle, birden bire bire álem değistirilmez. Ruh çekilmeye ayak parmaklarından başlar, sonra bacaklar demir gibi olur, soğur. Kalbe sıra gelince, artık gözler başka âlemleri gärmeye başlamıştır. Bu dünyayla ilgisi kesilir insanın. En son ağızdan çıkan o son nefese sıra gelir... insan söner, sanki hiç yaşamamış gibi...
Yüzyıllar önce, suretlerini terk edip, asıllarına ulaşmak isteyenlerin kapanıp, çile çektikleri odaların birindeydiler. Belki nefsini açlıkla, belki de susuzlukla sınayan bir çilekeşin sabrı duvarların içine sızmıştı. Belki O'na ulasmak için dünyanın ışığını reddedip, her daim gözlerini kara bezlerle saran bir dervişin bilge sözleri odayı kuşatıyordu. Belki ermişlerle günahkàrların ayı özden geldiğini fark eden bir divanenin, hiçligi ilk hissettiği anın içindeydiler.
Yara almamıs insan voktur," dedi Kaan.
Mevlevi, binlik akik tespihi koluna doladı. Tılsımlıymış gibi kalbinde sakladığı kelimeleri ara ara mırıldanıyordu.
"Kimbilir, belki biz her şeyi yanlış biliyoruz. Belki yarım kalmış hayat yoktur. Sadece ömrü o kadardır.
Sayfa 184
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.