Otopsim, Fournier’den okuduğum 7. Kitap. Genel itibariyle anlatı türünde yazdığı eserleriyle ünlü yazarın kendine has bir mizah anlayışı var. Yormadan, keyifle okutuyor tüm kitapları kendini. Bu eser de hayatın film şeridi gibi gözün önünden geçmesi tabiri vardır ya tam olarak öyle. Fournier öldüğünü, cesedini de bağışladığını ve otopsi yapan kadına bir isim vererek iç konuşmalarını bizlerle paylaşıyor. Yaşamdan mutlu olduğu detayları, hüzünlerini, pişmanlıklarını dile getiriyor. Kitapta hayal kırıklığı yaşadığım bir yer var ki, o da kırklı yaşlarındayken genç bir kıza aşık olduğu ve karısını aldattığını anlattığı bölüm. Yazarın eşi Sylvie’nin ölümü sonrası kaleme aldığı “Dul” kitabını okurken ona olan özlemi beni çok duygulandırmış, kitabı çok sevmiştim. Ancak burada bahsettiği bu aldatma konusu bu sebeple beni şaşırttı ve eşinin her şeye rağmen kendisiyle kalmayı tercih ettiğini ifade etmesi üzdü. Yine de eşi Sylvie’yi farklı sevdiğini, ona karşı minnet duygusunu, pişmanlıklarını ve yerini dolduramadığını da anlatıyor elbette ama yine de şaşırdım. Annesi, babası, çocukları, kendi hayatı ve hatta bu kitapla ölümünden sonraki süreci bize anlatan yazarın sadece kızı Marie ile ilgili kitabı yok, muhtemelen kızından izin çıkmamıştır diye düşünüyorum :) Yine de bazı yerlerde elbette bahsi geçiyor ve aralarında bir kırgınlık olduğundan ufacık bir dem vuruyor ee Fournier tarzı :) Diğer kitapları gibi severek okudum bunu da, önümüzdeki günlerde okumadığım son iki kitabını da okuyacağım “Utangaç senden birkaç ay önce öldü. Kedinin yerini bir başkasıyla doldurdum, senin yerini dolduramadım.”

OtopsimJean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20191,633 okunma

·

32 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ebru