Otopsim
Jean-Louis Fournier
Comments and Reviews
"Gülmek bir insandan diğerine giden en kısa yoldur."
Otopsi masasında kesilip biçilirken hayatını masaya yatıran bir Fournier. İç ses, kadavranın üzerinde çalışan kadınla bir bağ kurma derdinde. Yalnızlık ölünce bile çekilir dert değil demek. Hazır uzanmış masaya, hani zaman da bol, geçmişe gitmeden olmaz. Biraz özeleştiri yapıyoruz, biraz övüyoruz kendimizi, biraz pişmanlıktan, biraz iyi ki’den koyuyoruz. Mizahla silip parlatıyoruz sönük kalmış kısımları. Burukluklara dikiş atıyoruz.
Yani, Fournier, güzel. Her zamanki gibi muzip. Süslenmeye ihtiyacı olmayan cümleler, akıp gidiyor. Ama yine de bir şey eksik bu kitapta.
Bu, benim Fournier’den okuduğum dördüncü kitap. Hepsinde benzer bir üslup, yaklaşım, yöntem olsa da, her birinin kendine ait bir kimliği vardı kitapların. Ne bileyim, 
Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam ’ı okurken ‘çocukluk’ gözlerini kırpıştırıyordu. 
Dul’u okurken, yaşlılık ve yalnızlık belini tutarak oturmaya çalışıyordu. Otopsim ise, diğer tüm kitaplarına biraz benzemiş, hepsinden biraz olmuş, ama kendi kimliğini bulamamış gibi geldi bana.
Bayılıyorum sana Jean Louis
Çok yaratıcı, okurken bu fikre bayıldım! Jean Louis’nin tarzı doğallığından ötürü bana kitaplarını bir çırpıda yazıyor gibi hissini veriyor, ama bu kitabı çala kalem kurgulamamış sanki! Vücudumuzun her yerinin bizimle ilgili bir sürü değişik anıyı ve ayrıntıyı saklı tutuyor olması hem çok basit hem de “bunu neden düşünemedim?” hissi veriyor. Kendi hakkındaki sevimsiz detayları yargılanma korkusu olmadan tatlı tatlı anlatmasına bayılıyorum. Jean Louis’ye ara ara gıcık da olsam sonuç “Hepimiz insanız” a bağlanıyor. İçim sıcacık oluyor. 
Otopsim
Curriculum mortis
