Kalbim Uff Oldu
İnsanlar ne der diye düşünmeden olur olmaz her yerde ağlayıp, duygularımızı içimizden geldiği gibi ifade edebildiğimiz yaşlar ne güzeldi. Yıllar geçtikçe aldığımız yaş, kazandığımız statü, dayatılan kurallar, normlar, toplum baskısı bize en çok duygularımıza gem vurmayı öğretiyordu sanırım. Birine kızdığımızda kendimize hakim olmamız, ağzımıza gelen cümleleri yutkunmamız, burnumuzun direğini sızlatma pahasına gözyaşlarımızı zapt etmeye çalışmamız, bazen rahatsız bir kıyafetin içine kendimizi tıkıştırmamız, sıkıcı ortamlara tahammül etmeye çabalamamız bundandı işte. Çocukken öyle değildik, biliyorum. En azından her gün tam otuz çocuğun davranışlarını gözlemleyerek bu sonuca ulaşabiliyorum. Giysileri rahatsız ettiğinde çıkarıp atabiliyorlar, sevmedikleri yiyecekler hakkında düşüncelerini alenen dile getiriyorlardı. Oysa ben sayısız defa tadını berbat bulduğum yemekleri yemiştim hatır gönül uğruna ya da sadece nezaketen. Ne tuhaf insan bazen çevresindekilere nazik olmaya çalışırken belki de en çok kendine kaba davranıyordu.
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.