— "tüm kalbimle, annemin bunları yaşayarak öğrenmemiş olmasını diliyordum." bu kitap, colleen'in kaleminden okuduğum ilk kitaptı ve kesinlikle son olmayacağını hissediyorum. duygularım bazı yerlerde o kadar karmakarışık bir hâl aldı ki takip edemedim bile. asla tek bir duyguya odaklanamadım, silsileler hâlinde hissettim ne hissettiysem. duygu ve düşüncelerimi daha detaylı aktarmadan önce bu incelemenin fazla değil, "çıtırdan" spoiler içerdiğini belirtmek istiyorum. lily bloom, baş karakterimiz, annesinin yıllarca psikolojik ve sürekli fiziksel istismara uğradığı oldukça travmatik bir evde, fazlaca öfke problemi yaşayan üstelik bunu kontrol edemeyen bir baba figürü ve bu baba figüründen çeşitli sebeplerden dolayı yıllarca ayrılamamış, acı çeken ama içten içe güçlü kalmaya çalışan bir anneyle büyümüş. bu yıllar içerisinde sürekli annesinin yaşadıklarına karşı, "nasıl olabilir?" "nasıl ayrılmaz?" "nasıl devam edebilir?" tarzı sorular soruyor, hata yapıp eğer annesinin yerinde kendisi olsaydı ne yapacağıyla alakalı fazla büyük konuşuyor. bu dönemlerde de yanında atlas adında bir çocukla geçiriyor zamanını. yıllar geçiyor, atlasla yolları ayrılıyor. yirmilerinde bir kadın olduğunda da babasının vefatından sonra bir binanın çatısına çıkıp şehri seyre koyulduğunda bir adamla karşılaşıyor. zaman ilerliyor, aşık oluyorlar. bu adamın ismi ise ryle. lily, ryle'a günden güne gönlünü kaptırırken küçükken annesinin yaşadıklarının benzerini yaşayacağından bihaber. küçüklüğünden beri sorduğu o "nasıl" sorularının cevaplarını teker teker bulacağından bihaber. lily, istismar edildiği her seferde ne ryle'ın kendi babası ne de kendisinin annesi olmadığını kendine kanıtlamaya çabalıyor. içinde sürekli olarak ryle'ı aklamak, bu hallerinin çocukluğundan gelen bir travmadan kaynaklandığını bilerek onun yanında olmak, yardım etmek için bir uğraş var. ben ise kitabın neredeyse sonuna gelene kadar lily ile aynı hislere sahiptim, çünkü hikayelerimiz fazla uzak değildi. ben de "nasıl" başlığı altında annesini içinde sürekli sorguya çeken bir kızdım. çok zaman aldı annemle içimdeki bu tek taraflı tartışmanın tamamen bitmesi. o da sanırım tam olarak bugüne dayanıyor. kitabı bitirene kadar hâlâ annemi anlayamıyor, suçluyordum. kızgındım, bana ve en en en önemlisi kendine bunları yaşattığı için. bizimle başladı bizimle bitti, tüm bu sorgulamaların arkasındaki nedenleri ve istismara uğramış insanların ruhsal ve psikolojik durumlarını ve içsel çelişkilerini aktarmaya çalışmış ve kendimden yola çıkarak söyleyebilirim ki, oldukça başarılı da olmuş. kitap boyunca oldukça üzüldüğüm, sinirlendiğim, lily'nin yerine kırıldığım ve mutlu olduğum anlar oldu. her şeye rağmen annesiyle beraber dik durmaları, doğru kararları vermeleri beni mutlu etti. özellikle kitabın sonunda atlas balımın olduğu sahne beni havalara uçurdu diyebilirim. kitabın başından beri atlas atlas atlas diye sayıklayıp durduğumu da söylemeden geçemeyeceğim. lily için atlas'ın, onun ilk aşkı, ilk öpüştüğü; ilk olan her şeyi ve uzuun uzun yıllar geçmesine rağmen kalbinden atamadığı olmasının yanında, kitap karakterlerine aşıklanma yeteneği fazlaca olan benim için de atlas balıma erimemek imkânsız. ilk incelememi de bu kitapla yapmış oldum. epeydir bir inceleme yazmak aklımdaydı ama bilmediğim bir nedenden dolayı kaçınıyordum. hayatımdan parçalar gördüğüm bu kitaptan sonra da dayanamadım en sonunda. ufak da bir sır olsun, yazarın en sona bıraktığı notu okumamın ardından zırıl zırıl ağlayıp annemi aradığım doğrudur. fazla uzattım. bizimle başladı bizimle bitti, işlediği konu hakkında insanın empati duygusunu geliştirdiğini düşündüğüm için önerdiğim ama sonuna doğru peçeteleri hazırda bulundurmanızı da tavsiye ettiğim bir kitap oldu diyerek bitireyim. okumayı düşünen ve okuyan herkese iyi okumalar!!

Bizimle Başladı Bizimle BittiColleen Hoover · Epsilon Yayınevi · 20216,4bin okunma

·

96 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

coraline