Şunu çok iyi anlamıştım. Bu eve bir aziz de gelse benim patronlar ona bile ders vermeye, kendi yaşayış biçimlerini benimsetmeye çalışırlar ve bunu da can sıkıntısından yaparlardı. İnsanları yargılamasalar, aşağılamasalar, insanlarla alay etmeseler, herhalde konuşmayı unutur, dilsizleşir ve kendi kendilerini göremez olurlardı. Bir insanın kendi varlığını duyumsayabilmesi için, insanlara bir biçimde davranıyor olması gerekir. Benim patronlarım yakınlarına karşı hep öğretmen edalı, hep eleştiren, ayıplayan, kınayan bir tutum içindeydiler. Bu eleştirilere uyarak onlar gibi düşünmeye, duymaya, onlar gibi yaşamaya başlamanın da bir hayatı yoktu; çünkü bu kez de daha önce eleştiri üstü tuttukları bu tutumu eleştirmeye başlarlardı. Onlar böyleydi.
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.