Yaşam; hem yaşama cesareti olan hem de gerçeğin peşine düşenleri kucaklar. Sadece biri yetmez, ikisini de ister.
Uğradığı şiddete, istismara, haksızlığa rağmen, hem yaşama cesareti olan hem de gerçeğin peşine düşen insanın (özellikle kadının) yaşam hikâyesinde işler başlangıçta pek de yolunda gitmez, beklenen sırayla ve anayolda ilerlemez. Ama ruhsal bağlamda, çocukluktan itibaren kronolojik sırayla benzer patikalardan geçer:
Dürtünün iktidarı,
hazın keşfi,
cahil (masum) cesareti,
bilumum kaza,
bilginin kuşatması,
uyanış,
gerçekliğe maruz kalış,
çöküş (ki ilk gençlikte hazır değildir insan gerçeğe),
çöküşün ardından gelen “kaybedecek neyim var” duygusu
ve bu duygunun getirdiği tedbirsizlik,
öz yıkım (hem travmatik geçmiş, hem de tedbirsizlik varsa öz yıkım az ya da çok kaçınılmazdır),
bir miktar duyarsızlaşma (ruhsal derinin kalınlaşması da denebilir),
gerçeklikle karşılaşma (bu kez seçerek ve isteyerek),
acımasız ve acınası müsebbiplerle hesaplaşma ve geçmişin muhasebe defterlerini kapatma,
kabul (fail ya da kurban rolünü almadan kabul),
her şeye rağmen yaşamdan ve yaşamın çeşitliliğinden yana pozisyon alma,
kendini aşan bir amaca adanma (ki bu itidal gerektirir, yani soğukkanlı ve artık ölçülü olmakla mümkün),
kendini gerçekleştirme ve bilgelik yoluna çıkış.
twitter.com/suleoncu/status...
Şule Öncü
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.