Sık olmasada zaman zaman içimden bir şey kopuyormuş gibi hissediyorum. Her insanın yaşadığı gibi. Şu anda yaşadığım gibi. Yaklaşık bir sene önce tıpkı şu andaki dinlediğim şarkı olan OCEANS (Where Fet May Fail) ilk duyduğumdaki gözlerimin dolması gibi. Anlam veremiyorum. Nedir bu gözlerimi dolduran?
Hayat ya da duygular her zaman iyi gidecek diye bir şey yok.
Hepsi misafir, bilirsen…
Öğretidir, idrak edebilirsen…
Bir aşağı bir yukarı. Yukarı çıkmak için dibin ne olduğunu bilmek lazım diyorum kendime.
Sonra öz şefkatime dönüyorum. Kendime ve göğsümden taşan bu hüznüme öz şefkatimle sarılıyorum. Olması gerektiği gibi ellerimle kendimi kucaklıyorum, kollarımı sıvazlıyorum.
Hüzün duyguma sarıldıkça gerçek manada hüzün benden kaçıyor.
Şükürler olsun ki farkındalık denen mucize var ve yüksek farkındalık düzeyine sahibim. Yine şükürler olsun ki olumsuz duygular mücadele etmeden teker teker gidiyor…