Şöyle güzel bir havada dışarı çıktığımızda etrafımıza bir göz gezdiririz bazen;kuşlar, kediler, doğa mutlu ediyor bizi. Yaşamı sevdiriyorlar bize. Ama dönüpte insanların yüzüne bakınca işin rengi değişiyor.
Bıkmışlık, usanmışlık, yorgunluk, ümitsizlik akıyor yüzlerinde...yazık değil mi? Çardağa şöyle güzelce oturup doğanın tadını çıkarması gereken insanlar başları ellerinin arasında kara kara düşünürken şahitlik ediyoruz onlara... Kimisi "evime bu akşam ekmek götürebilecek miyim? Çocuğuma bir oyuncak veya bir çikolata götürebilecek miyim?"derdinde... Yazık, çok yazık! Hükümet saraylarda altın varaklı tabaklarda yemek yerken, evde bu -gece ne pişirsem- derdiyle tutuşan analar var. Reva mıdır bu millete?
Köşesinde öylece çürümeyi göze alan gençler, gencecik yaşında babasından para istemeye yüzü olmayan gençler boyunlarında iplerle veda ediyor yaşama...sitemim herkese her şeye...
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.