Kemal Kartal: "Adsız Şiir": Adsız Şiir Gece yarısı karanlık çöker üstüme .. Sonunu bilmediğim bir yolculuğa iter beni yüreğim .. Düşler sokağında kalbime kan yağıyor içten içe .. Üşümüş bir çocuk gibi çekilmiş köşeye .. İç çekiyorum .. Ağlamak benim tek mutluluğum oluveriyor sanki .. Adım adım uykuya yaklaşıyorum .. Doğacak güne inat .. Ruhum bedenime yabancılaşmış .. Nefesim bir...

Gece yarısı karanlık çöker üstüme .. Sonunu bilmediğim bir yolculuğa iter beni yüreğim .. Düşler sokağında kalbime kan yağıyor içten içe .. Üşümüş bir çocuk gibi çekilmiş köşeye .. İç çekiyorum .. Ağlamak benim tek mutluluğum oluveriyor sanki .. Adım adım uykuya yaklaşıyorum .. Doğacak güne inat .. Ruhum bedenime yabancılaşmış .. Nefesim bir emanet gibi akıveriyor .. Tutamıyorum gözyaşlarımı eşlik ediyorlar durmadan akan nefese .. Sanki gökten yağmur yerine hüzün yağıyor .. Hayalden hayale koşacak yaşta ölmüş emsalime ağlıyorum .. Rüyalarda dolaşıp meleklerle güleceğim yaşta ben .. Cennet adında bir cehennem yaşıyorum .. Gün yüzü görmeyi özledim sanki .. Günler gözlerime perde indiriyor .. Özlemini duyduğum toprak saç diplerimden çekiyor .. Ben ise yeni bir güne doğacak umuduyla .. Ne yazık ki batarken çıkıyorum sahneye .. Rolümü unutup inmek istediğim o amansız ölüme .. Ya da kimi zaman ise her geçtiğim umut, taze bir fidan gibi yeşeriyor sanki. Yoksa ben mi öyle zannediyorum bilemiyorum Nedendir bilinmez, ben, hep karışık duygular içindeyim Yüzünü, ilk defa gören bir çocuk gibi, her nedense sonbaharı bekliyorum… Muhtaç olduğumdan mı? Bilinmez. Sadece bekliyorum işte, her nedense… Kelimelere, kilit vurmuş, bir kalem de olsam. Yine de bekliyorum… Buğulu camlar arkasından seyrediyorum puslu hayatı… Üzülüyorum… Ama bir his mi, bir sitem mi, bilinmez. Güneş bir doğuyor bir batıyor. Günler sanki, bana inat, secde ediyor sevgiliye… Nefes aldıkça, netliği bozuluyor sebebini bilmediğim bir biçimde özlemimin Ama gözyaşım daha acı veriyor yüreğime. Nefesim işlerken cama, ben emektar iskemlemin üstünde bekliyorum “Düşünen adam heykeli” gibi… Korku mudur bende ki bilmiyorum. Yoksa, yılların o sihirli kalemiyle şekillendirdiği ruhumdaki Ufak bir tedirginlik mi? Bak! Dinle beni sevgili… Buğulu pencere camımın hemen karşısında bunca kalabalık… Bir telaş ve pür telaş içindeler… Yaşıyorlar mı, bilinmez… Ama oradalar görebiliyorum onları İşte oradalar onlar da, benim gibi Mecnun benim gibi çaresiz, benim gibi adsız. Ben kim miyim, Kays ve Leyla’ların dilinde “Adsız şiir” B.A- K.K

Kemal Kartal

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kemal Kartal