Allah bana ikinci şans verse de, bu seriyi satın aldığım güne götürse. Keşke, keşke ya, keşke götürse! Allah kahretsin, ya her sayfanın sonunda ben neden cinnet geçirmek zorundayım? Bu kitabı nasıl okumam gerektiğini anlamadım. Beynimi çıkarıp başka bir kabın içine geçici olarak koyup o şekilde mi okusam, yoksa hızlı oku, sindirme zahmetine bile girme, yeter ki bitsin diye mi okusam? Çok arada kaldım. Bilsem böyle bir seri olduğunu, kuran çarpsın almazdım. Cidden okuyacak kitabım kalmasa bile, gidip almazdım ya. Ne diyeceğimi bilemiyorum, harbi ne diyeceğimi bilemiyorum. Dilimin ucuna bir sürü kelime geliyor ama cümle olmuyor, hislerimi yeterince dökemiyor bu cümleler. Şaka gibi sinir krizi geçiriyorum ya, sinir krizi geçiriyorum ramazan ayında. 2 kitap boyunca tek olan şey, Nurşan'ın peşinden koşmalar. Bizim kızın dakika başı kendisini suçlama tripleri, yalnız kaldığında Korhan sövme çubuğunu fullüyor ama yanına gelince sarmaş dolaş takılıyorlar. Burama kadar geldi ya, burama kadar geldi. Anneyi bile gitti, affetti, anne kız takılıyorlar, şaka mı yapıyorsunuz siz. 23 yıl boyunca bu kadın neredeydi? Psikolojisi bozukmuş filan geçeceksin onları. Bu kadın senin yanında hiçbir zaman olmadı, sen şimdi nasıl yakın olabiliriz diyebiliyorsun? Nasıl hala o kadınla aynı ortamda bulunup kahve yudumlayabiliyorsun? Yumuşama nedeni de Korhancık. Bu baba neymiş ya böyle, bu kitaba tüm karakterleri birbirleriyle barıştıracak bir karakter lazımmış, o kişi de Allah'ın belası babamızmış. Adamın tek görevi bu, biri herkesi barıştırmak, ikincisi Korhan'ın geçmişinde yer edinen kötü karakter olması. Korhan yapıyor, yapıyor, ediyor, ediyor, bırakıyor, sıvıyor her şeyi yapıyor ve biz onu babamızın yaptıkları yüzünden her defasında 'babam onun ağzına sıçtı' diyerek alttan alıp yumuşuyoruz, böyle şey mi olur? Böyle şey mi olur? Her sayfasını o kadar zorlanarak okudum ki, tam sonunda zevk alacağım sahneye geldim, Korhan başka kız ile takılıp bizim kızın kalbini un ufak ediyor, gururumuzu yerle yeksan ediyor. Kızımız sonunda az buçuk akıllanıyor ve ben buna seviniyorum ama bu sevincim 20 sayfa sonra son buluyor. Neden? Çünkü Korhan'ın bir sebebi var ve kızımız da ona deliler gibi aşık olduğu için bu sebebi duymak istiyor, çünkü içten içe affedecek, hatta affetme işlemini baştan sona planlamış. Salona bile kadınla geliyor, rezil oluyoruz, herkes tip tip yüzümüze bakıyor, gelip Hun bizi kurtarıyor, dikkat dağıtmak için aşk itirafında bulunuyor ve biz onun ağzına sıçıyoruz, affedersiniz. Gerçekten adamı yerden yere vuruyoruz, yok gururu zaten incinmiş filan, onun böyle yapması onu daha da zor duruma düşürmüş, fazla iyilik can usatırlardan tut benden uzak dura kadar oooooo. Bu lafları, bu tutumu keşke Korhana da görseydik, keşke annenize karşı da bu duruşu gösterebilseydiniz İs hanım. Yok rezil olmuş, zor durummuş, filan, hepsi bahane. Korhan duyduğu için ve üzülme ihtimali olduğu için böyle tüylerini kabarttı bu kız, yoksa her şey bahane. Olan hep Hun gibilerine oluyor, çok üzücü gerçekten, bu seride tek üzüldüğüm kişi Hundur, yok Korhanmış, yok Nurşanmış, hepsinin harbi canı cehenneme o kadar cennet cehennem kanat manat betimlemesi yapıyorlar, bir zahmet cehenneme gitsinler. İçim sıkıldı ya, Nurşan'ın triplerinden harbi içim sıkıldı. Böyle salak bir karakter olabilir mi, aşk insanı aptallaştırırmış. Ulan bir kere oluyor, ikincisi de oluyor, her şey toplanıp başında uçuşuyor ve bizim salak, bizim salak kızımız Korhan Korhan diye dolanmaya devam ediyor. Baydı artık ya, her şey başına geliyor, Korhan yapmayacağım dediği şeyleri yapıyor ama bizim kız sebebi öğrendiği vakit 10 satır 'özür dilerim' konuşmasını yapıyor. 'Özür dilerim, özür dilerim.' 'Özür dileme Nurşan.' Ve tekrar bir ağlama seansı. Skahajahahahahahahaha, kafayı yiyorum, kafayı.

İkizalevBinnur Nigiz · Dokuz Yayınları · 2022436 okunma

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.