Sebep-Eylem/ Eylem- Sonuç!
Başlangıçta, epey önceleri ama, onu şu sorun düşündürüyordu: Hemen
bütün suçlar nasıl oluyor da böylesine kolaycacık ortaya çıkıyor ve hemen bütün suçluların izleri böylesine çabucak bulunabiliyor? Düşündükçe ilginç
birtakım sonuçlara vardı: Ona göre bunun başlıca nedeni, suçun
gizlenmesindeki maddi olanaksızlıktan çok, suçlunun kendinde aranmalıydı;
hemen her suçlu, suçu işlediği sırada, yani aklın, iradenin, dikkatin en yoğun olması gerektiği anda, akıl ve irade yönünden güçsüzlüğe düşüyordu; akıl tutulması ve iradeyi kaybetme tıpkı bir hastalık gibi geliyordu insana, gelişip
yayılıyordu ve suçun işlenmesinden az önce en yüksek düzeyine ulaşıyordu, suçun işlendiği sırada ve ondan sonra kişiliklere bağlı olarak bu düzeyini sürdürüyor, sonrada her hastalık gibi etkisini yavaş yavaş yitirip yok oluyordu.
Bu noktada ortaya çıkan soru şuydu: Hastalık mı suçu doğruyordu, yoksa suç mu kendi yapısına uygun, hastalığa benzer bir şeyleri geliştiriyordu? Şimdilik
bu soruyu çözümleyecek güçte bulunmuyordu kendisini Raskolnikov.
Bu sonuçlara varınca, onun içinde böylesine hastalıklı dönüşümler
olmayacağına, tasarladığı işi gerçekleştirirken, yaptığı şey suç olmadığı için akıl ve iradesini hiçbir zaman yitirmeyeceğine karar verdi. Onu bu sonuca vardıran düşünce sürecini burada ele almayacağız, bu konuda zaten oldukça ileri gitmiş bulunuyoruz…
Yalnız şu kadarını ekleyelim ki, uygulamanın getireceği sorunlar, maddi güçlükler, ona göre ikincil derecede olan şeylerdi.
“Bu güçlükler karşısında bütün irade ve aklımı koruyayım yeter, diyordu o
zamanı gelip de işi en ufak ayrıntılarına dek öğrendiğimde bu güçlüklerin hepsinin üstesinden gelirim…” Ama iş bir türlü başlamıyordu. Kararlarının
kesinliğine her zamankinden daha az inanıyordu; saati gelince de işler
tümüyle rastlantısal, beklenmedik bir niteliğe büründü zaten.
·
302 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.