Ömür yolu (uzunca bir şeir)
Əsmiş yellər, yağmış yağışlar.
Bu şəhərə iz qoymuş,
Hər küçəsinə yad olan baxışlar.
Bir ömür keçdi bu küçələrdə,
Qəmlə, kədərlə bol,
Sözləri sevincə yol.
Dönüb baxdım uşaqlığıma,
O vecsiz günlərimə,
Bütün xatirələrim oyandı,
Bu kiçicik şəklimlə.
Dönürəm o günlərimə,
Bir anlıq keçdim sanki,
O kiçicik bədənimə.
Ey balaca əllərim,
Ey qəmsiz gözlərim,
Ey sakit çöhrəm,
Ey yarasız bədənim,
Hardasınız indi?
Ey dəcəlliyə çalışan ağlım,
Ey oyun eşqi ilə aşıb-daşan qəlbim,
Gülməkdən kəsilən nəfəslərim,
Hardasınız indi?
Kimlər aldı sizləri məndən?
Hansı yel apardı?
Sevdiyim bağımızda əvvəl
Payızda qoca çinardan yarpaqlar qopardı.
İndi həmin payız, həmin bağ
Neçə yaxınımı məndən qopardı.
Keçdi ömrüm, amma hələ balacaydım,
Ölümü ilk əmimlə tanıdım.
Gözlərimin qabağında torpağa gedərkən
Əllərim bağlı mən ona baxırdım.
Azca çoxaldı yaşım,
Həmin dərdsiz başım,
Bu dəfə ölüm bacımı apardı.
Verdi pay kimi kədəri mənə,
Əlimdəki sevinc quruşlarının
Bir hissəsi beləcə getdi.
Keçdi günlər, keçdi həftələr,
Durmadı aylar, ötdü illər.
Bir gün bir qadın gəldi.
Heç gözləmədiyim, ağrılı bir anda.
Aldı ruhumu, əsir oldum qəlbinə.
Aldandım bir uşaq saflığıyla
taleyin onu mənə yetirəcəyinə.
Bütünləşdirdik cismlərimizi,
Dedik bir-birimizə:
"Sən mənsən, mən də sən".
İndi, ay sevgili, kimin könlündəsən?
Kimi daşıyırsan qəlbində,
Kimdir könül taxtına oturan?
Kimdir mənim qoxlayamadığım o saçlara
Hər gecə sığal toxuyan?
Sənə xərclədim son sevinc quruşlarımı
Və aldım kədəri, yoldaş oldu o mənə.
İndi keçmiş artıq ömrün o günləri,
Qovmuşam otağımdan, evimdən,
Çöhrəmdən kədəri.
Yığılır yenidən o sevinc quruşları.
Artsa da alnımın qırışları.
Ey balaca əllərim,
Ey qəmsiz gözlərim,
Bir xatirətək qalsın qoy
Bu sizləri anladan sözlərim.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.