Kitabı okurken bir an duygusal olarak çöküşe geçtim. Kendimi Ivan gibi hissettim. Bir gün hepimiz öleceğiz. Hayatı ölmeyecek gibi yaşıyoruz. Ivan hasta olduğunda karısı çocukları çevresindekilerin ona acımasını halini anlamasını isterken, herkes hayatına devam ediyordu. Bu şimdi de böyle değil mi ? En basiti derdimizi bile anlattiğımızda karşımızdakinin bizi anlaması için gözlerinin içine bakarken o bir anda kendi dertlerini dökmeye başlamıyor mu ? Aslında hepimiz aynıyızhepimiz o hale gelene kadar başkalarını görmüyoruz. O hale geldiğimizde de başkaları bizi görmüyor.
