İki gün mutlu olmaya gelmiyor ömrümüz. Sanıyoruzki hüzün uğramaz kapımıza.bir hülyaya kapılıp gidiyoruz.ansızın çıkageliyor istenmeyen misafir. Mutluluktan daha uzun kalıyor hatta..ortalığı kırıp döküyor.kafanızı kaldıramayacak kadar ağır bir travma geçiriyorsunuz ve kendinize gelmeniz bir hayli zaman aliyor..bunun hep böyle sürmemesi için insan ne kadar güçlü olabilir?kim çabucak toparlarki bu dağılmışlığı..toparlayan varsa tarifini de yazsın.
·
2 görüntüleme
...bunu kendimde dahil bir çok insanda farkettim...nedenini sorguladigimda hiç hoş şeylerle karşılaşmadım...benim bulduğum nedenlerden çok canımı sıkan ve üzen ... bu mutlulukları haketmedigimize " bilincsizce" kendimizi " inandırilmis" olmamız...bunun nedeni daha üzücü...haketmedigimizi düşünüyoruz çünkü geçmişte yapılan hatalar ve başarısız durumlardan dolayı kendimizi sorumlu tutup kendimizi cezalandiriyoruz...daha da üzücü olan bu kayıp ama işlemekte olan cezalandirici düşüncenin bizim değil üstegonun ürünü olması...yani bu mutluluğu haketmiyorum çünkü geçmişte şu seyde başarısız oldum veya bir günah işledim...gunah işleyen yada başarısız olan bunların karşılığını odemelidir (üstego)...gibi...
Güzel yorumunuz için teşekkür ederim.üşenmedwn uzun uzadıya açıklamışsınız.bilinçaltımızın da etkisi oluyor galiba.sonra hepimizde çokluğu tartışılır derecede aşağılık psikolojisinin varlığı hayatımızı olumsuz etkiliyor olmalı.
4 sonraki yanıtı göster
...ben teşekkür ederim... belli bir seviyeye kadar her duygu durumu normaldir...onemli olan uçlarda olmaması.. :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.