Hayatın “al gülüm ver gülüm” hesabıyla işlediğini sanarız. Sevdiğimiz insanlara haddinden fazla değer verdiğimizde, merhamet ettiğimizde, onlarca aşağılık muameleye rağmen karşılarında eğilip büküldüğümüzde, karşılarında hüngür hüngür ağladığımızda karşılığını alacağımızı sanıyoruz.
Kendimizi çöp gibi gösterip de çiçek muamelesi beklememizin en büyük hatamız olduğu bir gerçek.
Son zamanlarda psikiyatristimin kendime değer vermediğim için bana anlattığı bir deney aklıma geliyor, bu deneye hak vermem için kendimi bu kadar yerlere, insanların gözünde aşağılık konumuna çekmem mi gerekiyordu? Deney şuydu: bir sokağa camları kırılmış, her yeri ezilmiş büzülmüş ve pis bir araba koymuşlar. O arabanın yanından geçen kimi insan üzerine tükürmüş, kimisi çöpünü atmış, kimisi tekmelemiş, kimisi iyice zarar vermiş ve aradan zaman geçmiş, aynı sokağa aynı yere yine bir araba koymuşlar ama bu sefer araba jilet gibi parıl parıl parlıyor, gösterişli ve ihtimamla kullanılmış. Bu arabanın yanından geçen insanlar ise kimisi onunla fotoğraf çekilmiş, kimisi eliyle dokunup güzelliğini incelemiş, yanından bir araba geçerken sürtünüp hasar vermemeye çalışmış, kimisi ona sahip olmayı hayal etmiş. Bu deneyden şu sonuç çıkmış “kendini insanlara nasıl gösterirsen, insanlar da sana o muameleyi yapar”.
Güçsüzsen vururlar, güçlüysen önünde eğilirler. Kötü birisiysen sana zarar vermekten korkarlar, merhametli birisiysen seni suistimal ederler. Önlerinde her vaziyette hüngür hüngür ağlarsan seni zayıf görürler, onları umursamayıp görmezden gelirsen seni ağlatmayıp mutlu etmek için didinirler.
İnsanlara kendini nasıl lanse edersen seni orandan vururlar.
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.