...Öylesine işte...
Bazen öyle anlar gelir ki; bakışın, gülüşün ve hatta nefes alışın bile batardı insanlara.
Ağlama güzel kızım, dik dur, yıkılamazsın. Yıkılırsan kalkamazsın, seni kaldırmaz kimse.
Kabul et gerçeği, kimsesizsin. Kimsen yok senin, yalnızsın. Hep yalnızdın. Bu hiç değişmedi, değişmeyecek.
Alıştın acıya. Bir insan nasıl alışır acıya? Hayır, alışmaz. 'mış' gibi yapar, saklar, çok iyi rol yapar. Acıya alışılmaz. Acı kanatır. Acı, acıtır.
Ama...
Sen alışmalısın, alışmış olmalısın bu duruma. Alışmasan, alışamasan bile... Hayır, dahası yok, alıştın artık. Gülümse yine. Hiçbir derdin yokmuşçasına.
Yoksa nefes bile aldırmazlar. Bugün bakışın battı, yarın nefes alışın. Sonraki gün kim bilir neyin. Üzülsen, yıkılsan bile belli etme, dik dur ve çıkar savaş silahlarını. Bu bir savaş, yenilirsen ölebileceğin bir savaş.
Sabırla bekle, güçlü bir şekilde.
Kurtulacaksın. Kurtulmak zorundasın.
Özgürlüğün yakındır...
~Z.A~
·
2 artı 1'leme
·27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.