Goethe'nin okuduğum ilk kitabı genel olarak betimleyici anlatımdan yararlandığı söylenebilir.Karşılıksız kaldığı bir aşk karşısında kalınan çaresizce her zaman umutlu bekleyişi görüyoruz.Zaman zaman ben bu sevgiyi abartılmış olarak gördüm ve kitabın sonu tam olarak beklediğim gibi bitti ilk üzülme anlarım olmuştu ama o çaresizce vazgeçmeyişinden etkilenmemek olmazdı."Kendisini anladığımı hissediyorum." Belki de kitapta onu en iyi ifade eden o sevgiyi hep diri tutan şey buydu karşısındaki kişiyi anlıyor olmak...
