Eskisi kadar kitap okumuyorum, eskisi kadar müzik dinlemiyorum, eskisi kadar çalışmıyor, eskisi gibi resim çizmiyor, eskisi gibi düşünmüyor, eskisi gibi konuşmuyorum… Liste daha da uzayıp gidebilir elbet.
Değişimin kaçınılmaz olduğu doğru olsa da bazen beni ben yapan her şeyin bu kadar değişmiş, eksilmiş olması beni boşluğa sürüklüyor. Ben kimdim? Şu an kimim? İleride kim olacağım? Bazen gerçekten merak ediyorum. Burası bile eskisi gibi değil. 12. Sınıfta üniversite sınavına girmeden birkaç ay önce açmıştım bu hesabı. Kitap okumayı zaten seviyordum ve sınava çalışmak yerine de kitap okuyordum. Buraya geldikten sonra daha da kaçış yeri olmuştu kitaplar benim için. Tanıştığım 2-3 insan, yaptığım yorumlar, alıntılar, beğendiklerim… gerçekten kafamı dağıtan bir yerdi. Uzun bir süre de böyle devam etti. Nadiren uğramaya ve bir şeyler paylaşmayı bıraktığım vakitlerde dahi stalker gibi girip girip bakardım sürekli. Yakınlık kurduğum insanlarla konuşmasam bile burada olduklarını bilmek yalnızlık düşüncesinden bir noktada koruyordu sanırım beni. Son birkaç ay hatta belki de daha fazla süredir kimseyi bulamıyorum oysa. Hiçbir şeyin eski tadı yok, burasının da… dönemsel mi diye düşünüyordum başta, her şey üst üste kötüye gidiyordu. Minik minik şeylerdi ancak bazen minik sorunlar büyüklerden daha çok bunaltır ya insanı, herkes yaşamıştır, tam olarak öyleydi. Buraya kaçmaya çalışmıştım, hayalet gibi takılacaktım vs ancak geldiğimde geri çevrilmiş gibi hissettim. Bilmiyorum…
Değişim, iyi veya kötü fark etmeksizin bazen gerçekten en korktuğum şeyin bu olduğunu düşünüyorum.
Lafı daha da uzatmazsam şayet şu sıralar tek istediğim bir haziran gecesinde, açık camımdan gelen hafif yaz akşamı esintisiyle yatağımda müzik dinleyerek düşünüyor/kitap okuyor olmak. Sadece o yaz gecelerine geri dönmek istiyorum.
Her neyse…
Bu küçük iç dökmemi okuyan herkese teşekkür ederim, umarım geçmişe özlemimiz geçer de şimdiki zamanı Çar çur etmeyi bırakırız. :)
·
2 artı 1'leme
·75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.