"Bu arada kendimle kalınca sakin ol diyorum ama ne zamana kadar. Bu kaçıncı gecedir kendi kendime onunla konuşuyorum. Geçmiş acılı günlerin tartışmasını yapıyorum. Anlatıyor ve bütün yanlış anlaşılmaları haksızlıkları düzeltiyorum. Onları yeni baştan yaşanacak bir zamanın önüne getiriyorum. Konuşuyorum onunla. Boş zamanlarımda da değil. Günlük çalışmalar sırasında ama gören olmuyor bu yaptığımı. Dış görünüşüm ele vermiyor beni. Kısa ya da uzun yürüyüşlerde oluyor nedense daha çok. Bir dalgınlığa koyulma gibi başlıyor. Arkadaşlarımı bilmiyorum ama yürüyüşler çok verimli benim için hem dışarda görünüyorsun hem içeriye kaybolabiliyorsun."
Cahit Zarifoğlu/Yaşamak
··
1 artı 1'leme
·409 görüntüleme
Tam 3 sene evvel hem sosyal medyalarımı kapatmış hemde insanlarla diyaloglarımı azalmıştım. Tek bi kelam etmek bile ağır gelirdi şu yüreğime. Derlerdi sessizsin, ruhsuzsun, eğlenceli değilsin, konuşmuyorsun... Bütün acımı hislerimi sahiplenmiştim, herkesin bi kenara attıkları hisler benim kalbimin en derin yerlerindeydi hatta çok da severdim beni adam ediyor derdim:) az da olsa muhabbet ettiğim insanlarla derinlere dalar tefekkür ederdim. Sonra bocaladım herkes hayatında mutluyken (sahte mutluluklar) neden ben böyleyim dedim ve değişme fikri geldi şimdi derinlerdekiler de kayboldu ve şimdi hiçbirşeysiz kaldım, kalakaldım. Sözün kısası acımızdır bizi biz eden, sevgilidir o :) hatta en sevgiliye ulaştıran sevgilidir 🌱
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.