Sonbahar’da ağaçlarının dallarından kopup rüzgarda süzülen yaprakların bile bir amacı vardı: yere varmak. Belki rüzgar onları sağa sola savurup bunu geciktiriyordu ama eninde sonunda amaçlarına ulaşıyorlardı. O an anladım ki benim amacımın niteliği bir yaprağınkiyle yarışır hale gelmişti. Bu kadar kötü durumda olduğumu ya yeni farketmiştim ya da yalnızca kendimi kandırıp yüzleşmekten korkmuştum. Bazen kendime bile inanamıyorum ve yaşantıma şüpheli bir şekilde tavır alıyorum çünkü insanın kendini oyuna getirmesi çok kolay.
~m.dkmc
·
48 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.