Suat Derviş eserlerinde beni çeken ve aynı zamanda iten bir şeyler var. Çeken - samimiyeti, duyguları en derinine kadar ifade ede bilmesi, iten de galiba yarattığı kadın karakterler. Hemen hemen hepsi aşk için kendini tüketmiş, silikleşmiş karakterler oluyor genelde. Güçlü kadın imajı bulmak zor. Hep kaderin çemberinden geçmiş, sonu umutsuzlukla, facialarla biten kadınlar. Sinirleniyorum ister istemez okurken. Saflıklarına, bazen de aşkı hayatlarının en önemli yerine koyup kendilerini göz göre göre mahvetmelerine. Sinirleniyor olabilirim, ama oturup düşününce, kadınların özü bu: hissetmek ve hislere göre davranmak.. doğru tasfir, doğru tespitler, ama yine de üzücü hikayeler..
